Κατά την άποψή μας το πρόβλημα που τίθεται στη ψυχοθεραπεία είναι να μπορέσουμε να αποδώσουμε ένα νόημα στα αρνητικά συναισθήματα τα οποία είναι πηγές άγχους και κατάθλιψης.
Επειδή πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κάποια εξουσία στα συναισθήματα μας, ούτε να τα αφαιρέσουμε με χειρουργικό τρόπο, αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να τα εξελίξουμε.
Αυτό γίνεται μέσα από την απόδοση νοήματος και κατά συνέπεια της επαναξιολόγησης τους και επίσης στην εγκατάσταση μιας σχέσης ανάμεσα στα βιώματα που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα και σε παράλληλες δραστηριότητες που να έχουν εποικοδομητική αξία, όπως είναι η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση και η αυτοεπιβεβαίωση.
Θέλει πολύ θάρρος για να επιζητούμε την αλήθεια και να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι. Δίνουμε μια διαρκή μάχη ενάντια στο να συντασσόμαστε με τις προσδοκίες των άλλων για μας. Στην πραγματικότητα, οι άλλοι είμαστε πάντα εμείς, ο ίδιος ο εαυτός μας. Παρουσιάζουμε στον εαυτό μας τον κόσμο σαν κάτι που καθορίζουν οι άλλοι, οι οποίοι υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας. Ζούμε σε ένα κόσμο, που εξορίζουμε τον εαυτό μας, ακλουθώντας τις οδηγίες και τις γνώμες των άλλων.
Η ψυχοθεραπεία είναι ένα από τα μέσα για να μας φέρει πίσω στη πατρίδα μας. Σε μια πατρίδα, που η αυθεντική ζωή έχει εξέχουσα θέση! Η ψυχοθεραπεία βοηθάει στην εξουδετέρωση των φαντασμάτων που κατοικούν στο κεφάλι μας.Στη ψυχοθεραπεία δεν δίνονται προπαρασκευασμένες λύσεις. Στη ψυχοθεραπεία βασιλεύει η ειλικρίνεια. Οι ψυχοθεραπευτές δεν πρέπει να προβάλουν μια εικόνα για τον εαυτό τους στην οποία παρουσιάζονται, σαν να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από όσα γνωρίζουν πραγματικά. Οι άνθρωποι έρχονται στη ψυχοθεραπεία γιατί δεν βλέπουν τον εαυτό τους ξεκάθαρα. Οι ψυχοθεραπευτές οφείλουν να δίνουν ξεκάθαρες εικόνες, για τη φύση των ψυχολογικών τους προβλημάτων και το πώς μπορούμε να πάνε παραπέρα. Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που επιτρέπουν την ψυχολογική ανάπτυξη του ατόμου;
Όλοι οι άνθρωποι είναι εφοδιασμένοι με μια κεντρική συνείδηση, χωρίς αυτήν θα βρισκόμασταν στο επίπεδο της αμοιβάδας, είναι αυτή που μας καθορίζει σαν ανθρώπινα όντα. Βάση αυτής επιλέγουμε, αισθανόμαστε, βιώνουμε και αξιολογούμε τον κόσμο. Αυτό το βασικό μας πρόγραμμα μπορούμε να το ονομάσουμε ενυπάρχουσα συνείδηση.
Ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο της ενυπάρχουσας συνείδησης είναι, ο έντονος συγκινησιακός της χαρακτήρας, που μας εμποδίζει εξαιτίας των αισθημάτων και των συγκινήσεων που μας κατακλύζουν, να ζήσουμε νέες καταστάσεις και πράγματα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη συνείδηση θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε , όπως ο Sartre, “αναστοχαστική”. Αυτή η συνείδηση έχει κυρίως γνωστικό χαρακτήρα η οποία μας επιτρέπει να καταλαβαίνουμε, να αναγνωρίζουμε και να αναλύουμε με μεγαλύτερη διαύγεια και βάθος της εσωτερικές μας καταστάσεις.
Τα άτομα με καταθλιπτική διάθεση έχουν την τάση να επικεντρώνονται, στις εσωτερικές δυσάρεστες διαθέσεις τους. Τότε ακριβώς είναι που το άτομο νιώθει φυλακισμένο σε ένα κακό όνειρο όπου δεν μπορεί να ξεφύγει. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να βασιλεύουν τα συναισθήματα της νωθρότητας και ανημπόριας, τα οποία ξεκινούν με τη σειρά τους, έναν νέο καταστροφικό κύκλο καταθλιπτικότητας.
Έχουμε τη ροπή να υπερβάλλουμε τις δυστυχίες μας, να αναμασούμε τις αποτυχίες μας και τις απογοητεύσεις όπως και να προσδοκούμε τις χειρότερες καταστροφές.
Η ψυχοθεραπεία βοηθά το άτομο να εμβαθύνει και να εκφράσει στο μέγιστο τις σκέψεις και τα συναισθήματα που το αφορούν. Στόχος της ψυχοθεραπείας είναι η υιοθέτηση μιας ρεαλιστικής στάσης, απαλλαγμένη από εξαναγκασμούς, επικεντρωμένη στο εδώ και τώρα, δηλαδή στη πραγματικότητα. Το άτομο έρχεται στη ψυχοθεραπεία «για να μιλήσει για τα προβλήματα του», «να μιλήσει για τη σύντροφο του», «να μιλήσει για τη μητέρα και τον πατέρα του», «να μιλήσει για την ίδια του τη ζωή».
Το κεντρικό θέμα που τίθεται στην ατομική ψυχοθεραπεία είναι να φτάσει ο άνθρωπος, που ζητά βοήθεια, σε μια ψυχολογική κατάσταση επικοινωνίας με τον εαυτό του. Αυτή η νέα συνθήκη έχει ως συνέπεια να κινητοποιήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που στοχεύουν στην μέγιστη ανάπτυξη του δυναμικού του.
Όταν κάποιος επισκεφτεί ένα ψυχολόγο έρχεται συνήθως με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και κατασπαραγμένος από αρνητικά συναισθήματα τα οποία είναι πηγές άγχους, ευαλωτότητας, κενού και κατάθλιψης.
Επειδή δεν έχουμε κάποια εξουσία στα συναισθήματα μας ,ούτε να τα αφαιρέσουμε με χειρουργικό τρόπο, αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να τα εξελίξουμε προσδίδοντας σε αυτά μια ευφυΐα ή όπως αναφέρει ο Coleman, μια νοημοσύνη .
Αυτό γίνεται μέσα από την απόδοση νοήματος των πράξεων - συναισθηματικών συμπεριφορών μας και κατά συνέπεια την επαναξιολόγησης τους όπως και η εγκατάσταση μιας σχέσης ανάμεσα στα βιώματα που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα και σε παράλληλες δραστηριότητες που έχουν εποικοδομητική αξία διακινώντας αισθήματα ευχαρίστησης , ικανοποίησης και αυτοεπιβεβαίωσης.