Κατά την άποψή μας το πρόβλημα που τίθεται στη ψυχοθεραπεία είναι να μπορέσουμε να αποδώσουμε ένα νόημα στα αρνητικά συναισθήματα τα οποία είναι πηγές άγχους και κατάθλιψης.

Επειδή πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κάποια εξουσία στα συναισθήματα μας, ούτε να τα αφαιρέσουμε με χειρουργικό τρόπο, αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι να τα εξελίξουμε.

Αυτό γίνεται μέσα από την απόδοση νοήματος και κατά συνέπεια της επαναξιολόγησης τους και επίσης στην εγκατάσταση μιας σχέσης ανάμεσα στα βιώματα που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα και σε παράλληλες δραστηριότητες που να έχουν εποικοδομητική αξία, όπως είναι η ευχαρίστηση, η ικανοποίηση και η αυτοεπιβεβαίωση.

Ψυχοθεραπεία είναι η ενίσχυση του θεραπευόμενου, με θάρρος και δύναμη για να ζήσει τις προσωπικές του επιλογές. Σύμφωνα με την προσέγγιση μας τα ανθρώπινα όντα είναι οργανισμοί οι οποίοι έχουν την εγγενή τάση να αυτοπραγματώνονται, έτσι εαν αρνηθούν εν μέρει το είναι τους, αρνούνται επίσης να ενεργοποιήσουν το πλήρες δυναμικό τους και να διαχειριστούν τις συνθήκες τους με τον πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο. Μια νεαρή γυναίκα, για παράδειγμα, που αφήνει τους γονείς της να αποφασίζουν για το μέλλον της έχει εγκαταλείψει τη δική της, εσωτερική αντίληψη και δύναμη για το τι είναι το καλύτερο για αυτήν.

Επιπλέον, σύμφωνα με την αντίληψη μας για την ψυχοθεραπεία και την ανάπτυξη ,τα άτομα που προσπαθούν να απονεκρώσουν ένα μέρος της ύπαρξης τους αναπόφευκτα διάγουν μια συρρικνωμένη, περιορισμένη ζωή, στερημένη απο πάθος, ζωντάνια και το πλήρες φάσμα των συναισθημάτων. Η συναισθηματικότητα είναι μια ενωτική διάσταση της ύπαρξης: εάν κάποιος αρνηθεί μια πλευρά, διατρέχει τον κίνδυνο να τις ακρωτηριάσει όλες.