Ο Pierre Janet, ειδικά στο βιβλίο του "Νευρώσεις και έμμονες ιδέες", αναφέρει με εξαιρετική ακρίβεια τις περιπτώσεις ατόμων, τα οποία έχουν υποστεί κάποιο συγκεκριμένο τραύμα σε φυσικό ή σε ψυχολογικό επίπεδο και το σκέφτονταν έκτοτε, έντονα και ακατάπαυστα. Αυτή η προσκόλληση στο τραυματικό ή δυστυχές γεγονός, ταλαιπωρεί επίσης πολλά αγχώδη και καταθλιπτικά άτομα, δηλαδή ανθρώπους που δεν είναι καλά .

Αντί να διώξουν από τη συνείδηση τους τις δύσκολες και οδυνηρές εμπειρίες ή ακόμα και τις ακατάλληλες απαντήσεις που δίνουν σε αυτά τα βιώματα, αφήνονται να κυριευτούν και να κατασπαραχθούν από το συνεχές αναμάσημα τους. Τα βιώματα αυτά αντανακλούν επ' άπειρο στην ψυχολογική πραγματικότητα του ατόμου και έρχονται στη επιφάνεια με αυτοματικό τρόπο όταν κάποιο ερέθισμα τα πυροδοτεί, συχνά αμελητέο.

Η εστίαση της συνείδησης σε κάποιο αντικείμενο του κόσμου είτε παρών είτε απών, συνιστά μια νοητική πράξη. Κάθε νοητική πράξη έχει ένα νόημα όταν το υποκείμενο και το αντικείμενο συγκροτούν μια σχέση. Σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε νόημα αν απομονώσουμε το ένα από το άλλο. Το πώς αξιολογούμε συναισθηματικά αυτή τη σχέση, έχει μια μοναδικότητα και εξαρτάται από πολλές μεταβλητές αλλά και αποτελεί το ίδιο το νόημα της σχέσης. Δηλαδή το πώς, βιώνουμε κάτι, σαν ευχάριστο , αηδιαστικό, βαρετό κτλ αποτελεί και το νόημα της εμπειρίας με αυτό το αντικείμενο.

Αυτή η σχέση είναι θεμελιώδης και επηρεάζει βαθύτατα τις μεταγενέστερες εμπειρίες. Το κλείσιμο , οι αγκυλώσεις και η μονοδιάστατη τακτοποίηση του κόσμου, οδηγεί στη ψυχολογική φθορά. Οι καταστάσεις που θα συναντήσουμε στη ζωή μας είναι απρόβλεπτες. Κάθε κατάσταση ζητάει κάτι διαφορετικό από τον καθένα μας ,για να αντιμετωπιστεί. Μια κρίση ή μια απώλεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Η μη επιλογή οδηγεί στην κατάθλιψη και την απελπισία.

Η ικανότητα να αντιμετωπίζονται, με ανοιχτοσύνη οι νέες συναντήσεις με τα αντικείμενα του κόσμου, είναι πρωταρχικής σημασίας και ένδειξη ψυχολογικής υγείας.