Αν επιλέξουμε ένα αυθεντικό τρόπο ζωής, αναπόφευκτα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την υπαρξιακή αγωνία. Η νέα συναισθηματική κατάσταση είναι πιθανότατα τρομακτική. Κανένας δεν είναι ανοιχτός να αποδομήσει τις αξίες του και να ζήσει τη ρευστότητα της ζωής. Επιλέγοντας τη μη-αυθεντικότητα μπορούμε να καταφέρουμε, έστω και προσωρινά την απάλειψη της υπαρξιακής αγωνίας, όμως το τίμημα που πληρώνουμε είναι πολύ βαρύ, μέσω της ανασφάλειας και του φόβου και των συμπτωμάτων αδυναμίας, που διέπουν όλες μας τις σχέσεις.

Ως μη-αυθεντικά άτομα, υποφέρουμε εξαιτίας κάποιας κατανόησης που αποκρύπτουμε από τον εαυτό μας. Βέβαια η άρνηση της γνώσης, μας προστατεύει από το βάρος να υιοθετήσουμε και άλλες στάσεις ζωής. Εάν πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς , τότε οτιδήποτε απειλεί το αίσθημα ασφάλειας, πρέπει να αποφεύγεται. Τότε βέβαια πολύ εύκολα μπορούμε να μετατραπούμε σε μαριονέτες στα χέρια κάποιον που μας τρομοκρατούν.

Αν όμως αποδεχτούμε την αβεβαιότητα και είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε άλματα υπέρβασης προς το άγνωστο και στις νέες πραγματικότητες, τότε το αποτέλεσμα είναι η ομορφιά, η αγάπη και η ηρεμία.

Σύμφωνα με το Sartre προτιμούμε, να γίνουμε ένα “πράγμα” και να αυτοεξαπατηθούμε, προκειμένου να έρθουμε αντιμέτωποι με τα βαθιά μας “θέλω” και με τις ματαιώσεις των επιθυμιών μας. Αυτό το φαινόμενο ο Sartre το ονομάζει “κακή πίστη”. Τα άτομα που χαρακτηρίζονται από κακή πίστη απορρίπτουν ένα μεγάλο φάσμα δυνατοτήτων και επιλογών, χαρακτηρίζοντας ως ανέφικτες εξαιτίας των περιορισμών που θέτει η κοινωνία, η θρησκεία, η ηθική, η ανατροφή και το καθήκον.

Με λίγα λόγια, η έννοια της κακής πίστης μας υπενθυμίζει ότι λέμε συνεχώς ψέματα στον εαυτό μας. Μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι οι αντίθετες εναλλακτικές στοχεύουν προς την ελευθερία των ατόμων. Η ελευθερία όμως προϋποθέτει την αποδόμηση του παλαιού εαυτού και την επινόηση ενός νέου. Το ουσιαστικό βήμα προς τη νέα κατεύθυνση, είναι η συνειδητοποίηση ότι βρισκόμαστε σε κακή πίστη.