Η αναγκαιότητα που κηρύχτηκε από το Σωκράτη «Γνώθι σ΄αυτόν» , δηλαδή το να παρουσιασθείς και να έρθεις στο φώς, να βεβαιώσεις αυτό που είσαι, δεν είναι έργο μόνο αλήθειας και ειλικρίνειας, αλλά κυρίως έργο ζωής. Εάν σκεφτούμε καλά πάνω σε αυτό μπορούμε να πούμε, ότι η μόνη βεβαιότητα, με την οποία είμαστε μπλεγμένοι περισσότερο σε αυτό τον κόσμο, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Η πραγματικότητα που μπορεί να μας καταστήσει δυναμικούς, δημιουργικούς, ταιριαστούς, κατάλληλους είναι μόνο ο εαυτός μας. Γιατί πρέπει να παραμελούμε τη μόνη ύπαρξη που δεν μας είναι ξένη, μας αφορά και ταυτίζεται με την ίδια τη μοίρα μας. Εάν υπάρχει κάτι στο κόσμο που είναι πηγή ζωής, δράσης, ενδιαφέροντος, θέλησης, δύναμης, επιθυμίας είναι η ίδια η ύπαρξης μας.

Γιατί λοιπόν μια τέτοια προφανής πραγματικότητα δεν έχει τη θέση που της αρμόζει. Ο λόγος είναι απλός, εξαιτίας της άμεσης σύνδεσης που έχουμε με τον εαυτό μας, είμαστε οι πλέον επικίνδυνοι για μας τους ίδιους.

Δεν σταματάμε να απειλούμε και να φοβίζουμε τον εαυτό μας. Κοιτώ τα χέρια μου, που βρίσκονται κοντά στα χέρια κάποιου άλλου. Δεν με αφορούν τα χέρια του και το πώς τα χρησιμοποιεί. Αντίθετα, τα δικά μου χέρια με αφορούν πρωταρχικά. Εάν τα έχανα ; Εάν πληγωνόταν και φθειρόταν ; Εάν δεν ήταν τόσο γοητευτικά και ωραία όσο θα ευχόμουν ; Εάν δεν τολμούσα να τα δείξω; Άρα τα χέρια μου, ακριβώς επειδή μου ανήκουν και με αφορούν, με αναστατώνουν και με ενοχλούν. Για αυτό το λόγο ¨Το καλύτερο¨ είναι να μην τα κοιτώ, μας συμβουλεύουν οι ειδήμονες. Αυτή η κατάσταση όμως θα οδηγήσει στο να τα εξιδανικεύσω και να τα εξορίσω από το σώμα μου.

Αν θέλω από τη άλλη να εξασκήσω το κριτικό μου πνεύμα, οι άλλοι προσφέρονται σαν νοστιμότατη λεία, που μπορώ να κατασπαράξω, να σχολιάσω, να αναλύσω, να κουτσομπολέψω κτλ .

Στο βάθος βάθος, είμαστε ανασφαλείς ως προς την ίδια μας την εικόνα, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αναστατωνόμαστε από το παραμικρό που μας συμβαίνει και για αυτό δεν μπορούμε να κοιταχτούμε, ή εάν υποχρεωθούμε να το κάνουμε, βλέπουμε τον εαυτό μας έτσι όπως θα θέλαμε να είμαστε ,μέσα από το καθρέφτη των προσδοκιών μας και όχι όπως είμαστε. Η δυστυχία είναι ότι κάνοντας αυτό, αποφεύγουμε την μόνη ύπαρξη που μας αφορά και μας ενδιαφέρει πραγματικά. Δηλαδή από εκεί που προέρχονται τα ισχυρά κίνητρα κάθε δημιουργίας και χαράς.

Αυτή η κατάσταση είναι δραματική και δεν έχει τελειωμό. Οι ηθικές, δεν έχουν πάψει να κηρύττουν την ταπεινότητα, την αυταπάρνηση, την αγάπη του πλησίον και τη λήθη του εαυτού, δηλαδή εν κατακλείδι την ασφάλεια. Η μόνη ένσταση που έχω εναντίον αυτού, είναι ότι η οδός αυτή οδηγεί όχι στη ζωή αλλά στο θάνατο.

Κατά βάθος αυτό που ανακάλυψα είναι η αναγνώριση της υποκειμενικότητας μου, μέσω της αποδοχής των επιθυμιών μου. Δεν φοβόμουν τώρα να πω «ΕΓΩ» γιατί το εγώ είναι πίσω από κάθε ενέργεια και είναι μια τεράστια πηγή δύναμης και δημιουργίας.