Αν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, ένας άνθρωπος του οποίου η αυθεντικότητα έχει υποβληθεί σε ανεπαίσθητο αλλά σε διαρκή ακρωτηριασμό, ενδεχομένως και ασυνείδητα, το αποτέλεσμα είναι, όπως μας λέει ο Laing άσχετα με το πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος ή με το πώς ενεργεί, άσχετα με το ποιο νόημα αποδίδει στην κατάσταση του, όταν από τα συναισθήματα του αφαιρείται το κύρος και οι πράξεις του απογυμνώνονται από τα κίνητρα, τις προθέσεις και τα αποτελέσματα τους, τότε το νόημα που έχει η κατάσταση για αυτόν λεηλατείται, έτσι ώστε ο άνθρωπος περιέρχεται σε ολοκληρωτική σύγχυση και αποξένωση.

Δεν χρειάζεται ένα παιδί να δεχτεί κατάφωρη παραμέληση ή κάποιο εμφανές τραύμα, αρκεί και μόνο η “μη επιβεβαίωση” της αντικειμενικής του πραγματικότητας. Το πρόβλημα δεν είναι η απόρριψη, που ισοδυναμεί με το μήνυμα δεν είναι είσαι “σωστός”, αλλά η “μη επιβεβαίωση” που ισοδυναμεί με το μήνυμα “δεν υπάρχεις”.

Ο William James έγραψε ότι “Δεν υπάρχει χειρότερο βασανιστήριο, για έναν άνθρωπο, από το να κυκλοφορεί ελεύθερος μέσα στην κοινωνία και να παραμένει εντελώς αόρατος από τα μέλη της” . Κάθε ανθρώπινη συνάντηση μεταξύ των μελών, που το ένα επικυρώνει το άλλο και τη σημασία που δίνει στα πράγματα, έχει σαν αποτέλεσμα την αυξανόμενη επίγνωση του εαυτού ως μοναδικότητας και αξίας.